Rozmowy Część kolejna.
- Witaj... Przyjacielu.
Cisza przepełniała ogromną salę. Światło latarni wdzierało się przez niczym nie zasłonięte okna. Nikt nie zapalił światła.
Natchnienie odeszło. Chciałem pisać prozą, wierszem, piosenką albo sam nie wiem czym. Napiszę własnymi słowami.
Dzisiaj zastanawiałem się czy wszystko rozegrałem dobrze. Nie czuję żalu... ale czas leczy rany i zasklepia żal. Mam tylko nadzieję, że nikt nie zrobił niczego głupiego. Może kiedyś się dowiem... sam nie wiem czy chcę wiedzieć.
Komu w drogę temu czas. Na dzisiaj chyba wystarczy. Nie nie wystarczy. Dużo pracy. Jutro noc. Ty. Piękna i tak upajająco uwodząca moje zmysły. Jutro noc. Długi dzień. Dam radę. Widzę cel. Wiem dokąd idę... wiem do Kogo.
DZISIAJ
Wezwałem Boski Wiatr...
TKD
- Wiesz jak to jest gdy spełniają się marzenia? – Niski głos Nieznajomego odbił się stłumionym echem od ścian Blue Note Caffe.
Barman spojrzał na długowłosego mężczyznę, odrywając uwagę od nalewania piwa – Długo się nie widzieliśmy. Jeśli mnie o to pytasz, pewnie chcesz dłuższej rozmowy na ten temat – uśmiechnął się serdecznie.
- Udało mi się. Troche z zaskoczenia, nie tak jak sobie to wymarzyłem, ale cel osiągnąłem. – Nieznajomy mówił spokojnym, pełnym siły głosem.
- Czerń? – jedna brew na radosnej twarzy uniosła się znacząco.
- Owszem. – zawiesił na chwilę głos - Mistrzostwo.
Z głośników popłynęły spokojne, kojące zmysły dzwięki. Właśnie dlatego tak lubił tutaj przychodzić, bo tutaj był spokój, azyl i wolna przestrzeń. Tutaj można było usiąść i porozmawiać z samym sobą, nawet jeśli czasem lustrem była inna osoba.
- To jest tak – wznowił rozmowę Nieznajomy – że idziesz jakąś Drogą, tą Drogą, której nazwy, celu czy przeznaczenia do końca nie rozumiesz. Nadchodzi jednak taka chwila, że przez dosłownie ułamek sekundy czujesz, że ktoś stoi obok ciebie i spokojnym, pełnym entuzjamu glosem mówi „To jest to. To właśnie ta Droga której szukałeś." Po tym przebłysku, zdajesz sobie sprawę, że radość wypełnia, każdą część twojego ciała. Widzisz, jakie wszystko jest łatwe. To jest właśnie satysfakcja. To jest właśnie ta chwila, której szukałeś przez całe dotychczasowe życie. – Delikatny uśmiech pojawił się na twarzy Nieznajomego – to jest właśnie spełnienie marzeń, ta siła która pokazuje, że można przenosić góry. – Odetchnął głęboko.
- Piękne słowa – radosny kobiecy głos przerwał trwająca kilka chwil ciszę.
- Prawdziwe – serce zabiło mocniej, gdy ujrzał delikatne rysy twarzy w rogu wyludnionej sali.
- Tak.
Udało mi się. Naprawdę mi się udało. Czarny pas Taekwon-Do ITF.
2007-03-07 | 22:37:53 | crazy-in-paradise
Droga - raz nie wiem już który
Nie zawsze dostajemy to co chcemy. Czasami pragnienia wybiegają zbyt daleko.
Smutkiem jest brak zrozumienia potrzeb.
Smutkiem jest brak zrozumienia myśli.
Smutkiem jest brak...
Ostatnio ciągle biegnę, nie liczy się nic tylko bieg. Standard w tym smutnym dla studentów czasie.
Szukajmy w sobie oparcia.
Jeśli nie w sobie to w drugiej osobie.
Sam chyba do końca nie wiem co mówię.
Powiedzieli, że jesteśmy wojownikami bo podejmujemy decyzję i sumiennie się jej trzymamy aż do samego końca drogi.
Powiedzieli, że jesteśmy wojownikami bo nauczono nas jak wygrywać a resztę odkryliśmy sami.
Powiedzieli, że jesteśmy wojownikami bo jesteśmy zdeterminowani.
Powiedzieli, że jesteśmy wojownikami tylko dlatego, że popełniamy błędy i się mylimy...
Wszyscy wiemy, dokąd prowadzi nasza droga.
Wszyscy wiemy, że celem jest zwycięstwo w życiu – zwycięstwo nad samym sobą.
Wszyscy wiemy... nikt nie słucha.
2007-01-14 | 02:03:52 | crazy-in-paradise
znowu
Co się dzieje?
W zasadzie nic.
I wszystko.
Znowu chwile razem wieczorem. Jutro. Znowu wszystko obracające życie w nieskończoną pogoń za chwilą szczęścia nicości.
A ja znowu siedzę sam po treningu.
Ty właśnie znowu kończysz pić ze znajomymi, zaraz położysz się spać. Jutro wstaniesz, znowu będziesz mi mówić jaka jesteś zmęczona po wczorajszym.
Znowu. Znowu. Znowu
...
Znowu, znowu, Znowu,
Znowu. Znowu.. Znowu...
Znowu.
Wkurwia mnie to.
2006-12-13 | 23:51:57 | crazy-in-paradise
hmmmm
Powiedzieli, że jesteśmy nadzieją tego narodu.
Powiedzieli, że wszystko co zrobimy jest dla dobra przyszłości.
Jesteśmy nadzieją.
Więc, dlaczego idąc ulicą widzę przemoc, której częścią sam się staję - Nie z mojej woli ale za głuchym przyzwoleniem świadomości czynionego zła.
A Ty mówisz, że nie wiesz czy się martwię.
Jak nagły ból. Jak uderzenie kamieniem w głowę. Nie chcę krzyczeć, podnoszę głos – potok pytań z zastraszającą szybkością pokonuje końcówki moich neuronów.
Szkoda.
Wczoraj jadąc samochodem z którym nie związana jest moja przeszłość, przemierzyłem szlaki zatarte czasem. Jedno co widziałem to swoją historię, parę przebłysków trzeźwego umysłu w burzy świadomości wszystkiego co się dzieje.
A teraz chcę być tam, gdzie Ty jesteś. Nawet nie wiesz, że to piszę. Może kiedyś... może kiedyś będziesz umieć czytać we mnie jak w otwartej księdze.
Nie teraz. Jeszcze nie.
Zadaję pytania i oczekuję odpowiedzi. Nie chcę tajemnic. Ten jeden kolejny raz w dotychczasowym życiu.
Szczerość boli.
Co jeśli bym nie powiedział, co czuję? Wiem, że zastanawianie się nad tym „co by było gdyby” nie ma większego sensu.
Zrozum... chcę wiedzieć, że to wszystko co się stało nie było tylko urojonym wymysłem wzajemności.
Brać życie garściami – i tak nikt nie zauważy.
Co mnie boli?
To, że nie do końca rozumiesz, że wszystko przyjmujesz bez słowa... że co bym nie powiedział i tak obracasz to w dobrą stronę.
Masz rację – to dobrze.
Tyle, że wiem – co kiedyś zrobiłem.
2006-12-13 | 23:44:13 | crazy-in-paradise
Dla relaxu
Wypada coś napisać.
Tym razem jednak ustąpię efektom audio-wizualnym.
http://www.youtube.com/watch?v=bmdDbmUN3mo
2006-10-29 | 13:50:09 | crazy-in-paradise
- Raz - jeszcze
Pamiętasz jak to było za pierwszym razem? Proszę, błagam powiedz, że nie... wiem, że tak nie powiesz...
Pamięć ciężko zakuć w kajdany.
I choć nie chcemy to pamiętamy doskonale pierwsze zwycięstwo, pierwszą porażkę - smak zwycięstwa i gorycz przegranej.
Pierwsze podrygi wolności. Pierwsze piwo. Pierwszy raz za kierownicą w samochodzie. Gdy pierwszy raz w życiu przytuliła nas osoba, którą myśleliśmy, że kochamy.
Pierwszy pocałunek, noce bez snu, dnie bez słońca. Pierwszy pocałunek.
Pierwszy pocałunek, sen na jawie, słodki smak. Pierwszy pocałunek.
Pierwszy pocałunek, podróż w nieznane, życie jak muzyka. Pierwszy pocałunek.
Pierwszy pocałunek i pierwszy..... - Raz - jeszcze....
Chciałem. Wierzyłem. A teraz czuje się jak Noe budujący arkę w świecie który zmierza prosto w przepaść. W dzisiejszych czasach już nie słychać głosu Boga tak wyraźnie. Przynajmniej ja nie słyszę...
Chcę iść jak małe dziecko w nieznane. Na zupełnie nowe drogi, gdzie nie było żadne z nas...Ale nie uda się bo wzbiera we mnie agresja gdy myślę, że można być bezmyślnym i tłumaczyć się głupotą.
Choć sam wiem czym jest głupota, to wiem też, że gdy czegoś chcemy to wszystko da się zrobić... Wszystko.
...a przeszłość, choć nie moja, biegnie za mną szczerząc pożółkłe od wieku kły.
Tak... to Twoja przeszłość.
Spaliłem wszystko co było za mną. Rozliczyłem się. Sądzę, że się oczyściłem.
A Ty?
Szkoda, że nie ze wszystkiego da się oczyścić.
Podejmować decyzje i nie oglądać się za siebie. Z podniesionym czołem przyjmować to co nasze działania przyniosą.
Nie chcę zrzucać winy. Bez żadnych podtekstów i ukrytych zawiści mogę powiedzieć, że naprawdę chce byśmy stali tutaj razem. Tutaj gdzie ja jestem. Nie wyżej niż Ty. Nie niżej niż Ty... po prostu inaczej.
I gdzie ta miłość kiedy jest potrzebna?
Tli się powoli i nie pozwala zapomnieć, że droga przez najciemniejszy las jest krótka jeśli kocha się osobę do której się idzie.
Amen.
2006-09-26 | 19:40:56 | crazy-in-paradise
Ira,Ikar,Ogien,Felin.......
Sit and cry.
Please forgive me
what I have not done.
Forget all the past
Let the good memories
Remain at last.
And when I fall,
Tell me how it is
'cos I can't feel
the pain... anymore.
And when I fall,
Tell me how it is
To bleed.
Tell me how it is
To bleed
To bleed
To bleed
Through my open heart
I see dark clouds
Comin' from the sky above
Or love. Love. Love.
Whole things in my soul
Like our love. Love. Love.
And when I fall,
Tell me how it is
'cos I can't feel
the pain... anymore.
And when I fall,
Tell me how it is
To bleed.
Tell me how it is
To bleed
To bleed
To bleed with a broken heart
in Your hand!
I znowu pełno błędów... ale mój wulgaryzm nie pozwala mi na dzień dzisiejszy dopełnić korekty.
2006-09-11 | 22:09:15 | crazy-in-paradise
Dubienka cz II
Podejmowac decyzje i nie oglądać się za siebie. Gdzie teraz jest ktoś, kto mi powie, że pokłada we mnie choć odrobinę wiary? To chyba koniec następnego rozdziału - ale nie odpuszczę, aż do końca...
2006-08-21 | 21:39:43 | crazy-in-paradise
Dubienka
Podobno nie ma niepotrzebnych, podobno wszystko miało być łatwe bo życie stawia nam poprzeczki, które podobno mamy siłę przeskoczyć.
A ja znowu siedzę w ciemnym pokoju, słucham i myślę. Znowu nie wiem co robić. Widocznie idea jest taka bym poczuł głód życia - już tak było i co z tego.
Znajomi, kumple i przyjaciele. Odskocznia. A dzisiaj blues, Dubienka, muzyka i wieczór.
Zwycieźcą nie jest ten który wygrywa. Zwycięża ten ,który pokonuje samego siebie. Jeden, dwa, trzy razy i tak w nieskończość. Ucieczka przed stresem to rzecz naturalna, bardzo ludzka. Trzeba umieć nie poddawać się. Walczyć. Ze sobą samym jest wygrać najtrudniej, bo nie ma żadnej taryfy ulgowej, żadnych dróg na skróty i tak szczerze, to nie ma też żadnej pomocy. Tylko nasze decyzje i ich skutki. Iść przez życie, podejmować decyzje i nie patrzeć za siebie...
...
...być sobą.
2006-08-21 | 21:39:05 | crazy-in-paradise
wakacje
Dwa tygodnie w zapadlej, o ile mi wiadomo, dziurze nad Bugiem.
Zapakowac samochod pod sam dach i ogien w strone Taekwon-Do.
Za dwa tygodnie zobaczę co przyniosły mi te dni.
Uśmiechnij się :)
2006-08-06 | 00:06:45 | crazy-in-paradise
quatro
Nie pytaj nie chcę wiedzieć. Nie mów nic nie obchodzi mnie to. Kłamstwa i rozgoryczenie. Co ja piszę, co ja mówię. Bez ładu przemierzam otwarte bezkresy białych kartek papieru w poszukiwaniu odpowiedzi na dręczące moją naturę pytania.
Mówcie co chcecie, zdradziłem swoje ideały tak wiele razy. Zostało mi tych kilka, których muszę się kurczowo trzymać. Byłem głupi... ale każda przeszkoda na mej drodze uczyła mnie jak pokonać samego siebie. Każda przegrana uczyła mnie jak podnieść się i walczyć, każde słowo uczyło mnie słuchać.
Łatwo jest pisać, łatwo mówić, problem jest z realizacją. Pewnie też to znasz.
- To cię nadal boli.
- Boli mnie głupota.
Czy zawsze musi być czyjaś przeszłość, która mnie boli... i dlaczego akurat mnie? Chyba powinieniem się cieszyć, że boli mnie akurat jej przeszłość. Dziwne... nic nie wiem, nikogo nie znam, a jednak.
Czasami życie stawia wysokie poprzeczki...
Znowu....
...i wreszcie
2006-07-15 | 21:48:54 | crazy-in-paradise
Rozmowy z Aniołami
To nie było tak, że wszyscy wiedzieli wszystko od początku. To nawet nie było tak, że ktoś miał blade pojęcie co robi. Wszystko przychodziło z czasem i uczuciami. Właśnie teraz była taka noc.
Blue Note Caffe stało zupełnie puste, żywej duszy nie można było uświadczyć w słabo oświetlonej sali.
Drzwi od zaplecza otworzyły się. Weszły dwie osoby, mężczyzna i kobieta.
Długowłosa Blondynka skierowała swoje kroki w stronę chłodzonego piwa. Mężczyzna tym czasem wskoczył na scenę, zręcznym ruchem złapał ciemnoniebieską gitarę opartą na wszelki wypadek o podłączony do prądu wzmaniacz.
Miękkie nuty zafalowały w powietrzu, cichy szept drażnił przez moment zmysły obrazami z Przeszłości.Wizje przywoływane muzyką stawały się wyraźne jak teraźniejszość by po chwili ze stanu snu na jawie przejść w mrok zapomnienia. Mocny akord zakończył nostalgiczne wspomnienia.
- To nie było tak, że wszyscy wiedzieli wszystko od początku - głęboki męski głos wypełnił salę głowną - To nawet nie było tak, że ktoś miał blade pojęcie co robi. - Mężczyzna odstawił instrument na swoje miejsce.
- A jak to było? - dzwięczny kobiecy głos odpowiedział pytająco.
- Myślałem, że ty mi powiesz, setki ludzi, noc, szał i najważniejsze... - zawiesił głos - muzyka.
Tajemniczy blask brązowych oczu był wystarczającą odpowiedzią.
- Czasami tak jest. Wstajesz rano, myślisz, że to dzień jak każdy inny z wyjątkiem tego, że wieczor nie w domu a na koncercie. Godziny płynął powoli ale z niewyjaśnionych przyczyn napięcie wzrasta, im bliżej jest noc tym większa ilość energii buntuje się w ciele i duszy.
Kobieta milczała sącząc piwo.
Mężczyzna kontynuował: a potem sekunda, impuls - mowił głośniej - jak iskra od Boga, wielki wir wciągający człowieka coraz głębiej... czasem na całe życie. - Przerwał na kilka sekund by spojrzeć w brązową głębinę oczu kobiety - Podobno Aniołowie czasem nas prowadzą w życiu, nic nie mowią, nie rozkazują ani nic nie narzucają. Czasem wystarczy tylko drobna pomoc. Wystarczy by ktoś w wielkim tłumie przyciągnął czyjąś uwagę, nie swoja fizycznością ale tym czymś co przez tysiące lat ludzie bezskutecznie probuja wyjaśnić. Tacy ludzie nie będą, wręcz nie moga, a nawet sądzę, że nie mają prawa być wobec siebie obojętni. - pozwolił by ciemne włosy opadły mu na twarz.
- Piękne słowa, tylko czemu tak anonimowe i bezosobowe? - z powagą w głosie powiedziała kobieta.
Mężczyzna zamknął oczy, przez chwilę zdawał się być nieobecny.
- To trochę tak - odrzekł po chwili - jak w poezji. Nie nazwany wiersz jest piękny bez względu na tytuł, gdyż go nie ma. Wiersz z tytułem odbiera się zupełnie inaczej. - znow zamyślił się - W tłumie jest się tak samo anonimowym jak na pierwszym spotkaniu. - ręka sięgnęła po gitarę.
Lekkie nuty wypłynęły leniwie z głośnikow.
Uśmiech kobiety wystarczył mu za odpowiedź, zrozumienie, życie, muzykę, dzień, za tu i za teraz, za wtedy i za wszystkie piękne chwile, za wczoraj, dzisiaj, za radość i ból.
2006-07-12 | 01:25:33 | crazy-in-paradise
Teraz
Teraz jestem chory.
W rękę wbili mi kawałek plastiku i podają miej lub bardziej mętne substancje prosto w żyłę. Trochę opatrunek przeszkadza.
Wakacje. Świetna sprawa... już dawno nie miałem tak ogromnej potrzeby żeby znowu zaczął się rok akademicki.
Każde parę chwil jak drzazgi powbijane w duszę.
Odległość to straszna rzecz.
Nigdy nie odbieraj marzeń.
Ja bym nie zrezygnował, ona też nie.
Więc o co chodzi?
O odległość.
Uciekają mi marzenia. Tego chcesz? Myślę, że w głębi duszy, to smutne, ale tak...
Szaleństwo i dużo Słońca. Brak pytań. Wiem, że kiedyś będę musiał je znowu zadać... i na nie udzielić odpowiedzi.
Lecę szczęśliwy i rozdarty na pół.
Gdzie jesteś? I dlaczego mnie tam nie ma?
Kolejny leniwy wieczór. W gardle sucho jak na pustyni... i nic nie da się na to poradzić.
Gdzie jesteś? I dlaczego mnie tam nie ma?
Gdzie będziesz? I czy... czy... czy chcesz żebym i ja tam był?
Nie mogę ćwiczyć, głównie przez ten wynalazek na mojej prawej ręce.
To też boli.
2006-07-06 | 20:45:01 | crazy-in-paradise
...
Krzycz - gdy potrzebujesz pomocy.
Umieraj - gdy nikt o tym nie wie.
Walcz - gdy jest Ci źle.
...jak życie...
2006-06-20 | 23:40:51 | crazy-in-paradise
Schematy
Myslałem, że już nigdy nie poczuje tego przeszywającego ciernia wbijanego w serce. Schematy potrafią strasznie boleć nawet jeśli zakończenie bywa inne. Życie to seria schematów a im dłużej żyjemy tym więcej powiązań widzimy.
A dzisiaj jestem smutny bo chociaż zapomniane sytuacje nie wracają to schematy z dawnych lat dają o sobie znać.
I smutny głos w ciszy pokoju. Pytanie zadane w próżnię i brak odpowiedzi.
Dlaczego?
Nie odzywasz się.
2006-06-13 | 15:27:23 | crazy-in-paradise
Dzisiaj.
Dzisiaj to ja piszę wiersz.
Chciałem by noc przyniosła ukojenie. Nie przyniosła.
Pomiędzy uczuciami a realnością jest ogromna dolina w której cisza odbija się echem tak głębokim, że każdy dzwięk wydaje się być wiecznością...a ta staje się tylko chwilą gdy przemija kolejny dzień życia.
Najbardziej boli brak wspomnień i śmiech. Tak. Zdecydowanie.
Kto za kogo i dlaczego. Kto po co i kiedy. Kto jak i jak często.
Te pytania bolą i wiem, że nigdy nie dostanę odpowiedzi.
Kompleksy?
Wolność raczej ale wiem, że widzisz to inaczej.
2006-06-13 | 15:27:00 | crazy-in-paradise
IRA
Stał na scenie i grał. Znowu grał. Po tak długim czasie znowu wzlatywał na wyżyny swojego jestestwa ale tym razem bez bólu wspomnień. Bez pamięci. Tylko z jednym celem - Szczęściem.
"Tyle mi zostało" dzwięk własnych słow odbijał się głuchym echem w głowie. Te słowa nie były prawdą.
Tydzień temu gdy tu był, w zwątpieniu i przygnębieniu, topił swój smutek w płaczu stalowych strun. Tydzień zdawał się być całymi latami. Tamtego pamiętnego wieczoru pozwolił się ponieść życiu, dryfował bezwładnie i czekał co przyniesie nowy dzień. Pozwolił by wszystko samo się rozwiązało.
To była dobra decyzja.
W krótkim czasie od tego zdarzenia stanął w tłumie tysiąca osób.
Teraz znów był na tej samej scenie, splatał swoją duszę z muzyką...czuł Młodość.
Sekunda by odnaleźć kogoś w tłumie.
Struny już dawno pocięły mu palce, na desce gitary pojawiało się coraz więcej czerwonych drobinek.
Nic się nie liczyło.
Chcąc osiagnąć wielkie rzeczy, żyjmy tak jak byśmy mieli żyć wiecznie.
Odpływał, słodka woń przepełniała jego nozdrza.
Całe ciało falowało pod wpływem olbrzymiej energii.
Nie chciał pytać kto, gdzie i dlaczego. Chciał żyć i dać się nieść fali piękna.
Zakończył improwizację. Rozpostarł szeroko ręce, uśmiechnął się.
"Dziękuję" - wyszeptał w Przestrzeń.
Szczęście.
2006-05-29 | 22:35:11 | crazy-in-paradise
Reaktywacja
"Mam, złapałem. To jest własnie ten moment - powiedział mężczyzna siedzący przy barze.
Światło z ciemnoniebieskiej żarówki rozpraszało się w cudowne wzory przepływając przez obłoki dymu tytoniowego.
- Więc mów...Pamiętasz jak to było za pierwszym razem?- znajomy głos zwrócił się do Nieznajomego.
- Tak - ucięła krótko wysoka postać w płaszczu przy barze. - To było wtedy, na długo przed dorosłym życiem. Gdy tonąłem w jej blond włosach i nie chciałem pamiętać co było wczoraj i nie myślałem co będzie jutro.
- Byłeś szczęśliwy? - przerwał towarzysz rozmowy
- Najszczęśliwszy na świecie. A potem ból i niepewność, zaślepienie szałem... i brak zrozumienia. - człowiek odgarnął włosy i wypił kolejny łyk piwa - Potem długo nie działo się nic poważniejszego. -zamyślił się na chwilę - a potem się wszystko skończyło.
Z głośników w Blue Note Caffe popłynęły spokojne, kojące rytmy. Nieznajomy zamknął oczy, odetchnął z ulgą.
- Szał nocy, muzyka, pot i kobiety. Znasz imiona. Nie pamiętam kto i kiedy, pamiętam tylko gdzie i dlaczego. Tak naprawe liczą się w życiu tylko dwie rzeczy. Początek i Koniec. Bo o nich zawsze się pamięta.
- A gdybyś mógł coś im powiedzieć? - znowu wtrącił się osobnik przy barze.
- Nie wszystko co miało być zostało powiedziane. Jednak stało się tak jak się stało. Nie żałuję. - odstawił pustą butelkę na kant kontuaru - Prawie wszyscy moi znajomi znaleźli stały związek, pożenili się i powychodzili za mąż... a dla mnie co?
Nieznajomy wstał, wyjął z kieszeni kluczyki od samochodu i powiesił je na ścianie obok pary rękawic bokserskich. Powolnym krokiem podszedł do sceny, podłączył leżącą tam gitarę do wzmacniacza.
- Tyle mi zostało.
2006-05-07 | 21:14:52 | crazy-in-paradise
Line
Kolejne sprzeczności.
Wstałem dzisiaj rano.
Ze wszystkiego co w życiu zrobiłem niczego nie żałuję. To tylko świadomość zła jakie wyrządziłem sprawia, że czuję się brudny, oblepiony czymś co szpeci prawie każdego człowieka – Przeszłością.
Niczego nie żałuję. Za każdym razem uczyłem się na błędach.
Za bardzo chcę władzy i spełniania marzeń. To sprawia, że bariery i kłody pod nogami znikają. Lecz chociaż już ich tam nie ma ja cały czas je pamiętam. Nie da się iść w taki sposób. To jak droga do Nieba, gdy idąc cały czas patrzę za siebie w stronę Piekła.
Ja się najzwyczajniej znowu zgubiłem. Dzisiaj rano pomiędzy śniadaniem a prysznicem.
Miłość oczyszcza.
2006-05-05 | 13:53:34 | crazy-in-paradise
Hwa-Rang ( z koreańskiego "Kwiat Młodości")
Wiesz co budzi we mnie strach?
Tylko psychopaci nie czują strachu.
Odwaga to umiejetność robienia właściwych rzeczy we właściwym czasie.
Strachem jest to, że stałem sie zbyt ostrożny.
Nie umiem już tak jak kiedyś.
Całować i nie pytać o jutro.
Tulić w ramionach i widzieć cel życia - Miłość.
Teraz jest dobry czas żeby o tym napisać. I Ty przyjacielu też wiesz, że to dobry czas. To jest wlasnie ten dzień, gdy życie rozlicza z przeszłości i otwiera nowe drzwi.
Stoję na środku placu, nie ruszam się... Piękne kobiety... wszędzie.
I Ty też pewnie jesteś na takim swoim placu, otoczony wspomnieniami.
Chciałem spróbować jeszcze raz. I wtedy dostrzegłem szczęście... znajomi poukładali sobie życie, znaleźli tą jedyną osobę i widzę uśmiech na ich twarzach. Tak, masz rację - jestem młody.
Wiesz jak to boli?
Nie rozumiem czemu tak się zmieniam, czemu szał, muzyka i noc zamiast spełnienia daje mi pytania.
Czemu to mówię? Bo mogę to powiedzieć teraz, kiedy jestem sam wystarczająco długo by patrzeć krytycznie na wszystko co mnie otacza.
Mów co chcesz Przyjacielu.
Nie chcę już krzywdzić żadnego kwiatu życia. Za dużo łez z mojej winy.
Paranoja.
I wiesz co?
Tak długo uczyłem się, że jutra może nie być - opłaciło się.
Cierpienie uszlachetnia....jak obusieczny miecz.
2006-04-09 | 20:28:36 | crazy-in-paradise
....
Przeszywajacy ciszę dzwięk. Telefon. Wiadomość.
Zawszem gdy dostaję od niej wiadomość to czuję się jakoś dziwnie. Eh widocznie „dzisiaj noc jest czarniejsza”.
Podobno w życiu każdego człowieka przychodzi moment zwątpienia. No dobra... przecież to oczywiste. Z drugiej strony każdy ma chociaż raz w życiu swoje pięć minut.
And so I walk, the logest path. Under the brightest sun...
Przynajmniej wczoraj poszedłem spać szczęsliwy.
Koniec klimatu, następnym razem jak będę chciał coś napisać to zacznę dopiero jak poczuję, że coś z tego będzie.
Ty masz SGGW a ja co? Rybki na wygaszaczu na komputerze. Kurwa co ja pieprzę.
2006-04-09 | 20:27:46 | crazy-in-paradise
Teraz.
Tak, teraz.
Płyń. Głośniej. Do centrum serca a potem ku wieczności. Płyń, chcę uciec razem z Tobą. "Blues samotności a butelka, butelka zupełnie już pusta". A ty piszesz swoje wiersze. Znowu noc. Nie, nie potrzeba mi Twoich słów. Potrzeba mi bluesa... Tak. Płyń.
Idę przez dolinę. Ciemną. Trawa jest tutaj tak cudownie zielona. Wiecznie zapadający zmierzch. Obiecałem już nie krzywdzić. Naprawdę...
Wszystkie kolory, wszystkie zapachy. Przeszłość. Z dnia na dzień, było pięknie. Tak dawno temu. Żadnych problemów. Piekło jest wtedy, gdy człowiek budzi się i zdaje sobie sprawę, że nie ma żadnego celu.
Moja Przestrzeń. Moja - mów co chcesz, moja. Bóg, blues i ja. Skrzywdziłem.
Obwiniam sam siebie, szukam prostych wymówek a właściwie to nie o ból mi chodzi - tylko o to, że zrobiłem sie zbyt ostrożny. Bo nie chcę widzieć więcej łez.
Śmiej się.
Dotknąłem Duszy każdego z was.
Teraz, gdy jest głęboka ciemna noc, to ja piszę wiersz...
2006-03-19 | 18:21:11 | crazy-in-paradise
Myśli
"Ludzie są jak nieoszlifowane diamenty - to jedyny powód dlaczego nikt nie jest idealny."
T.P.
2006-03-15 | 23:04:59 | crazy-in-paradise
bleh
Najwyższy czas chyba coś napisać. Zdaje się, że zrobiłem wszystko, co mogłem zrobić, żeby tylko ucieć od tego miejsca. Zastanawiam się tylko czemu, wykluczam lenistwo. Choć wiem, że jest mi to potrzebne, to jednak uciekam. Chyba muszę się nad tym poważnie zastanowić.
Stało się.
Choć mało to jednak zawsze dwie dychy na karku.
Nie mogę ćwiczyć. Właśnie zdałem sobie sprawę jak bardzo mnie to wkurwia. Mam ogrom energii, której nie mam jak wykorzystać, nie mam gdzie. W pewnej chwili, będzie tej energii tak dużo, że sama znajdzie sobie ujście, powstanie z niej coś dobrego mam nadzieję, ale co to będzie nie mam pojęcia.
Zrobiłem się zbyt ostrożny.
Tak dalej być nie może, życie stygnie a wszędzie tyle kłamstw i pięknych kobiet, kłamstw i pięknych kobiet...
Trzeba coś zmienić.
Zobaczymy co przyniesie nowy dzień.
2006-03-09 | 22:58:34 | crazy-in-paradise
ocean cz. II
Taekwon-Do jest jak rzeka. Gdy zaczyna swój bieg jest cicha i niesmialo prześlizguje się między kamieniami by z biegiem czasu, wzbogacona licznymi doplywami ideałów przyświecających trenującemu, stać się potężnym, rwącym potokiem bez ustanku i chwili wytchnienia dążącym do oceanu. Gdy siła rzeki stanie się nie do powstrzymania, osiąga swój cel... i staje się wieczna. Trwa tak długo jak woda, z którą trwa życie.
2006-02-26 | 15:15:59 | crazy-in-paradise
..........
Że, tak naprawdę okłamałem dwa razy. Tylko i aż.
Że, już nie zależy.
Że, nie byłem dobry w Sztuce.
Nie wam oceniać.
2006-02-18 | 21:11:07 | crazy-in-paradise
eh
Znowu dawno nic nie było. Chociaż cały czas coś jest.
Take it easy - don't let the sound of your own wheels drive you crazy...
Ludzi rodzą się i przemijają.
A jutra ciągle może nie być.
Nauczyłem się ważnej rzeczy. Rodzina to Ci, którzy są blisko. Nikt więcej. Wiem, że oni pomogą. Czasem obcy człowiek jest bliższy niż ktoś związany krwią. Dotkliwie życie o tym przekonuje.
Dzisiaj znowu jest dzień, że chcę zapomnieć. Staram się przypomnieć sobie chwile gdy było mi dobrze... smutek powraca.
Musiałem odłożyć egzamin z Taekwon-Do. Wiem, że bym zdał... jeśli mówi tak osoba, która egzaminuje to chyba faktycznie tak jest.
Ale ja nie chce, żeby wszystko było ładnie... chce, żeby było pięknie. Gdy uznam, że już, że teraz jest mój czas, podejmę stosowne kroki... Nie, to nie strach, choć wielu tak mówi... Dawno się już nie bałem, aż sam się dziwie... dawno już nie bałem się o siebie i dalej się nie boję.
Uciekam od wyścigu szczurów bo zakradł się tam gdzie go być nie powinno, wdarł się do mojego Azylu, mojego sposobu na życie. Czasem coś możemy zrobić w życiu tylko raz. Nie chcę zmarnować tej szansy...chcę żeby było pięknie.
Co bym zrobił mając jeszcze jedną szansę na życie?
Zmienił to jakim byłem dzieckiem.
Niestety tak to jest... trzeba upaść by móc powstać. Przegrać by walczyć. Znienawidzić by pokochać. Urodzić się by umrzeć.
Wiem w którą stronę pójdzie moje życie. Muszę tylko wygrać z wyścigiem szczurów.
Szkoda, że was nie ma.
Bo potrzebuję pomocy.
Desperado.
"Jesteś sam?
Tak. Dobrze mi z tym, cieszę się z tego.
Kłamiesz. - ostry głos przeszył chwilę milczenia.
Racja. Kłamię bo nie chcę pytań. Mówisz, że to strach? Boga się boję. Śmierci nie warto i tak nadejdzie więc jaki cel ma uciekanie?"
2006-02-14 | 21:59:47 | crazy-in-paradise
Pas
Obudziły mnie promienie słońca wpadające przez przysłonięte żaluzje. Jasne, ale nie ciepłe. Mimo to dały mi nadzieję. Kolejny dzień nauki... i dalej nie wiadomo co z tego wszystkiego wyjdzie, studia to czasem więcej niż loteria.
Wewnętrzne znudzenie jest najgorsze, brak zmian, brak odejścia od codzienności. Bardzo tego potrzebuję, może bardziej niż moje otoczenia i dlatego nikt mnie nie rozumie. Nawet jeśli rozumie to nie daje mi tego zrozumieć - a zrozumienie też potrzebne.
Tysiące myśli zanim wstałem z łóżka.
Dziesiątki wspomnień.
Idę spać spokojny.
Budzę się ze smutkiem przeszłości i radością nowego dnia.
Nie wiem co z tym zrobić.
"spojrzeć w karty mówiąc 'pas' "- nie chcę.
2006-01-27 | 17:58:20 | crazy-in-paradise
Wulgaryzm
(wyjątkowo tym razem będzie wulgarnie)
To jest właśnie ten czas. Pusta kartka, ciemna noc, palce na klawiaturze, tysiące myśli... blues.
Niech to płynie, niech ujdzie wraz z oddechem, niech zostanie wrzucone w zapomnienie wraz z przejmijającym zachodem słońca.
Problemy - za dużo. Gdzie moj optymizm? Gdzie ten pieprzony optymizm, kiedy jest mi potrzebny? KURWA! Ile ja jeszcze moge udawać? No ile? I pieprzy mi, czy ktoś przeczyta czy nie, w dupie mam czy sie ktoś będzie śmiać czy patrzyć z politowaniem.
"Tylko stalowymi łzami"
Sztuka tak daleko i tak blisko. Teraz! Iść! .....tylko dokąd..... dokąd kurwa....
Stanąć w środku olbrzymiego lasu i wykrzyczeć wszystko, dość mam tłamszenia życia w sobie. Piekło jest jedno... i mamy je tutaj na ziemi! A to co jest tutaj dobre to tylko namiastka tego co utraciliśmy. Zajebać się do utraty świadomości, dojść na granicę przytomności, skrajnie zmęczyć, wylać z siebie resztkę siły, w jednym celu... żeby zapomnieć.
Kobieta modląca się o spokojny sen. Widziałem! Tak widziałem! I za, żadne skarby nie mogłem zrozumieć. A teraz wiem... Bo tam nie bolało, bo tam była cisza.
Czemu zawsze akurat wszystko na raz?
Czemu jak coś dobrego to i coś złego?
Czemu mogę być szczęsliwy będąć dobrym, a dobrym będę tylko będąc idealnym a czuję się stworzony niedoskonale?!
Sam siebie okłamuję....
...chce mi się spać.
Proch i pył. Wszystko czym jestem.
Światła! ILE JESZCZE MAM KRZYCZEĆ! .......... ile? kurwa ile....
W ramach sprostowania. Zmienny nastroju, śmiech i smutek przeplatające się ze sobą, optymizm i pesymizm..... no! kto mi teraz powie, że jestem na granicy?
Nikt.
I wierze, że ktoś tego słucha, nie czyta ale słucha - i chociaż nawet widzę to nie rozumiem i przeraża mnie mój brak doskonałości, bo wiem, że wie, że to napiszę i wiem, że w jakimś celu ale tego celu nie widzę.
Spać.
Ja pierdolę.
2006-01-12 | 22:11:47 | crazy-in-paradise
Coś innego
Podobno ostatnio tylko o TKD - zresztą mówiłem dlaczego.
Dzisiaj o ograniczeniach.
Powiecie, że piszę "to boli, tamto boli".
Szybko analizujecie moją psychikę, poprawnie waszym zdaniem.
I co?
I stoję przed wami...i?
I widzę tych, którzy chcą mnie ograniczyć swoją wizją.
Bylem kiedyś wolny, nie tak dawno (czym jest kilka lat w porównaniu do wieczności?).
Nikit nie mowił rób to czy tamto...albo mówił o sferach życia, które były dla mnie na marginesie.
Czy teraz jestem wolny? Nie jestem.
Ograniczają mnie skóra i kości, bariery w mózgu stworzne kiedy byłem za mały żeby się samemu bronić.
Czasem udaje mi się wyzwolić, i prawie zawsze dzieje się to gdy mam styczność ze sztukami walk (ale miało o tym nie być dzisiaj). Gdy ucieknę na chwilę barierom, to dzieje się coś takiego jak gdy narzucasz duży ciężar na plecy. Podrywasz go z ziemi do góry, i przez moment jest on lekki jak piórko a potem spada olbrzymią masą na Twoje plecy.
Wolność w tym życiu kosztuje.
Przykro mi to mówić.
Uwielbiam patrzeć, chociaż przez chwilę w oczy psów Husky. W nich widać wolność i smutek, bo nie są wolne. Instynktowna chęć bycia wolnym.
Jeśli pragniesz wolności to widać to w Twoich oczach, nawet jeśli jesteś człowiekiem.
Tylko nie każdy to widzi... nawet nie wiem czy ja to widzę...
2005-12-26 | 22:26:35 | crazy-in-paradise
Umysł
Czysty umysł.
Pominąć uczucia, zapomnieć o rywalizacji, zatrzeć chęć zwycięstwa, usunąć strach przed przegraną.
Zanim nauczę się jak zwyciężać, muszę nauczyć się jak przegrywać - jak umierać.
Na wszystko co robię patrzeć czystym umysłem, widzieć wszystko ale korzystać tylko z tego co konieczne. Poczuć wolność w zwyciężaniu.
Najpierw trzeba nauczyć się jak umierać, by żyjąc być wolnym od strachu przed śmiercią.
Wyzwolić się z okowów strachu.
W tej chwili na drodze do mistrzostwa najważniejsze jest dla mnie pokonać "chorą rywalizację", która poprawia moje osiągi ale odbiera mi sztukę płynącą z mojego wnętrza.
Tyle na dzisiejszy wieczór o Taekwon-Do.
Czujęsięwewnętrznie rozdarty, bo na pustyni życia cały czas wieje mi wiatr w oczy serca..
Mam już dość domysłów, robienia z siebie idioty.
Pozwólcie mi być sobą... nie oceniajcie, zaakceptujcie.
Komu się uda?
Nie chcę wiedzieć... nie chcę słyszeć odpowiedzi.
2005-12-07 | 22:26:15 | crazy-in-paradise
Selavie
Selavie.
Odbija się echem od wewnętrznych ściam mojej głowy... "Selavie... Selavie... Selavie".
Kryć się za maskami, w pewnym momencie odsłonić twarz, a potem znowu ukryć się za beztroską ścianą.
Potrafię pamiętać odsłoniętą na moment kurtynę życia? Czy tylko mi się wydaję? A może poprostu już nie potrafię patrzeć na ludzi... może Głosy nie mówią już tak wyraźnie jak kiedyś?
"Jeśli coś zdarza się dwa razy, zdarzy się i trzeci" jak mówi przysłowie z Turcji.
Ale ja nie chcę, żeby był taki trzeci raz. Selavie.
To właśnie ten moment, gdy nie chcę iść sam. Ulice zatłoczone setkami ludzi, pełne są samotności. Tej najgorszej - bo niespodziewanej.
Selavie...
Selavie...
Selavie...
Nie czas ustępować pola życiu.
Uważaj - bo wchodzę na Aleję Pełną Róż.
2005-11-24 | 22:35:17 | crazy-in-paradise
wreszcie - raz kolejny
Potrzebuję czegoś namacalnego, wręcz wprawiającego w błogostan...żadnej chemii... Chcę, poczuć tą lekkość ducha. Człowiek istotą dąrzącą do szczęścia? To włąśnie może się okazać największym wyzwaniem w życiu.
Sztuka. Wiem, że to jest prawdziwa Sztuka, wiem też, że prawdziwa Sztuka nie ma krępujących ją barier. Muszę tylko przekroczyć granice, stwarzane przez ludzi. Wyzwolić się z okowów strachu przed tym co nieograniczone. Choć tak bardzo chcę osiągnąć cel, który sam w sobie nie ma końca, to odnajduję coraz więcej przeszkód. Bycie początkującym ma jedną zaletę... nie widzi się aż tylu szczegółów. W spokoju, chcę nakarmić duszę, prostotą piękna, harmonią i zwykłą, czystą radością z samospełnieniania się w Taekwon-Do.
Nareszcie.
Kolejna granica przekroczona - po tak wielu próbach dokładnie zdefiniowałem o co mi chodzi. Po części pominąłem tylko współzawodnictwo, pewność siebie i dumę z osiągniętych sukcesów.
Na koniec, jeszcze jedna myśl:
Każdy nowy dzień to sukces.
Wiesz dlaczego, tak mało ludzi potrafi się nim cieszyć?
Bo każdy, kto może się nim cieszyć, go ma.
2005-11-17 | 19:11:20 | crazy-in-paradise
Dawno
Dawno nic tu nie pisałem... Pora to najwyraźniej zmienić. Czasem życie wymaga przepełnienia czary, żeby poznać smak tego co ukryte pod powierzchnią. Tylko, że......................... co z tego?
Inny wątek.
Ustając w wędrówce w nieznane, nie dowiemy się jak daleko mogliśmy dojść.
2005-11-17 | 19:10:23 | crazy-in-paradise
...
Czasami mam ochotę, zmieszać Colę z Vódką. Błaha sprawa. Butelka stoi na półce już chyba ponad dwa lata. To nie to, że ja nie piję. To to, że rzeczywistość na trzeźwo czasem zdaje się być nie do zniesienia. Właśnie dlatego nie piję gdy jest mi źle.
Ciemny pokój, muzyka i blues...wieczorny.
2005-11-01 | 22:00:31 | crazy-in-paradise
Odbicie w lustrze
Gdy coś robisz, miej ku temu całkowitą pewnośc.
Nie rób nic gdy nie jesteś całkowicie przekonany o słuszności swych zamiarów.
Najgorsze co może Cię spotkac, to płacz niewinnych...
I'm not growing old, I'm growing wise.
2005-10-17 | 15:21:58 | crazy-in-paradise
Okno na gwiazdy
Patrząc przez okno na uśpione miasto, całuję noc.
Jest późno, bardzo późno.
Paranoja.
A dzisiaj rano nadzieja, że może jeszcze nie odjadą.
Nadzieja.
A teraz nic - pustka.
Dryfuję pomiędzy wierszami nowego dnia.
Czasami trzeba pozwolić się nieść życiu, by odnaleźć nowy ląd. Dokąd dopłynąłem? Na odległy koniec tej samej wyspy, znalazłem tam siłę by przeciwstawić się potędze morskich fal.
Zobaczymy jak się teraz wszystko ułoży.
2005-10-15 | 11:23:17 | crazy-in-paradise
Co Ty wiesz?
Jak mam wykrzyczeć to co czuję?
"Siedzę w łóżku a obok śpi ona i tak spokojnie oddycha...siedzę, tonę i tonę we łzach... bo jest mi smutno..."
Wielki człowiek zaśpiewał te proste jak życie słowa. Trafił w samo sedno, zranił do żywego.
Teraz ja siedzę w łóżku i jest mi smutno, bo jestem sam, dławi mnie strach.
Przestrzeń - droga do wolności słowa.
Zrozum proszę, jeśli nie chciałem ale wciąż potrafiłem patrzeć na inne kobiety sercem – to przegrałem nas.
Proste i szczere.
Muszę już iść. Jedna ze szkół mojej Pasji jest jak za Oceanem... choć to tylko 70 kilometrów...
2005-10-02 | 16:52:41 | crazy-in-paradise
Rozmowy z Aniołami III
"Jestem. Znowu przyszedłem. Potrzebuję odpowiedzi." - Twarz młodzieńca zdradzała, że coś go trapi.
"Cóż Cię gnębi pielgrzymie?" - Słowa płynęły od wszystkiego co otaczało chłopaka. Dźwięki rodziły się i znikały w sferze Wzgórza Marzeń.
"Potrzebuję odpowiedzi. Gdzie jest granica między zabawą a uczuciami? Przekroczyłem już linię za którą zaczynają się uczucia ale granica ta znowu znajdowała się zaledwie o krok. Czy jeśli mówię, że już nie kocham to znaczy, że nigdy nie kochałem?" - głos chłopaka stawał się coraz bardziej rozpaczliwy.
Po skałach Wzgórza rozniosło się echo "Nie trudno jest być z pierwszą lepszą napotkaną na swojej drodze osobą. Trudno jest być z tym na kim naprawdę Ci zależy. Uczucia to rzecz ludzka - nienawiść, radość, smutek, dobry humor, strach, odwaga. Miłość - nastała chwila ciszy - Bóg jest Miłością. Dlatego Miłość jest doskonała. Jeśli łączy dwoje ludzi to nie po to żeby mówili, iż nie kochali. Kocha się zawsze, tylko różne osoby - każdą w ludzki sposób inaczej. Każdy został powołany do Miłości...każdy...ale miłość w ludzkim pojęciu wymaga próby w ogniu życia."
Chłopak odetchną z ulgą.
Zamyślił się.
Gdy zaszło słońce, wstał i udał się do swojego domu by sen przyniósł mu ukojenie i jasność myślenia.
2005-09-30 | 22:54:31 | crazy-in-paradise
Ocean
Nie ważne dokąd idę.
nie ważne czego chcę.
Dzieli nas ocean,
nieprzebyte morze - Chyba tylko śmierć,
daje spokój i wytchnienie.
Noc przyjmuje w swe ramiona.
Tylko Ciebie - Nigdy, nigdy, nigdy mnie.
Chyba, tak chyba, tylko śmierć.
Daje spokój! Daje sen!
Tonę...
w oceanie (pełnym) serc.
2005-09-26 | 23:23:45 | crazy-in-paradise
TKD
Godzina 18:30 - pół godziny do treningu.
Przed szkołą pustka, więc stoję i myślę, tępo patrząc w szklane drzwi gimnazjum nr15 w Lublinie.
Dla całej rzeszy dzieciaków to po prostu zwykła szkoła, gdzie muszą siedzieć po kilka godzin dziennie, stresując się czy dzisiaj ich kolej do odpowiedzi czy mają jeszcze trochę spokoju.
Jest jednak parę osób, dla których te mury stały się czymś więcej niż tylko toporem kata zwanego edukacją.
Powoli zaczyna się schodzić coraz więcej osób, znajome twarze, wymienianie uścisków dłoni, krótka rozmowa, parę żartów żeby zabić czas.
Patrzę w górę, w oknach sali gimnastycznej odbija się słońce, powoli zachodzące za horyzont.
Ciężko opisać co czuję, ale jestem pewien, że to niewymowne uczucie podzielają ze mną wszyscy trenujący.
Czasem, już na parę godzin przed treningiem, myśli zaczynają krążyć coraz bliżej tego miejsca - prywatnej odskoczni od codziennych problemów.
Szkoła, uczelnia, praca, rodzina, znajomi - nic z tych rzeczy nie ma wstępu na salę razem ze mną, jak i z każdym innym trenującym.
To zupełnie inna rzeczywistość, tylko odgłosy miasta wpadające przez otwarte okna przypominają, że tam... na dół, trzeba będzie wrócić - ale to dopiero za jakiś czas.
Napięte ścięgna i mięśnie, pot spływający po twarzy, przyśpieszony oddech, koncentracja, żadnego jutro, żadnego wczoraj. Tylko tu i teraz.
Pomnóż to przez wieczność, podnieś do nieskończoności a zrozumiesz czym dla nas jest Taekwon-Do.
Siedzę teraz i zastanawiam się nad tym wszystkim, nad wszystkim co już za mną i co przede mną. Początek treningów? Czy ktoś w ogóle pamięta początek? Ja, prawdę mówiąc, nie mogę sobie przypomnieć pierwszego treningu, chociaż to było tak niedawno, zaledwie parę lat temu. Gdy piszę te słowa jestem cały czas w Drodze. Jak powiedział jeden z Mistrzów Taekwon-Do "Jedyne pasy, które tak naprawdę się liczą to biały i czarny" Biały bo symbolizuje czystą kartkę, ale też i upór, chęć poszerzania swoich horyzontów. Czarny? Cóż... jest czarny, symbol mistrzostwa - to powinno być wystarczające wytłumaczenie, nawet jeśli ktoś nie jest związany ze sztukami walki.
Każdy trening, każdy wysiłek poczyniony w drodze do mistrzostwa ma niezwykły smak. To tak jakby stać naprzeciwko wysokiego muru, oddzielającego nas od szczęścia, patrzeć na tą przeszkodę każdego dnia i w pewnej krótkiej chwili, po wielu nieudanych próbach, skruszyć go własną siłą. Nie mam tutaj na myśli siły fizycznej, ta wbrew pozorom nie ma większego znaczenia, myślę raczej o sile ducha- niezłomnego i uszlachetnionego w ogniu pracy, wysiłku i bólu przegranej.
";Uczmy się zwyciężać w rzeczach małych by w wielkich odnosić sukcesy".
Według mnie, pokonywanie własnych słabości to najlepsza droga do samorealizacji, do odnalezienia się w chaosie XXI wieku i do odkrycia lepszego jutra...i właśnie dlatego trenuję.
2005-09-19 | 22:14:03 | crazy-in-paradise
Mariachi
To nie takie proste... naprawdę...
2005-09-03 | 22:35:43 | crazy-in-paradise
Rozmowy z Aniołami cd.
Wiał ciepły wieczorny wiatr. Wyboista, stroma droga, pełna kamieni pozostawiona była tylko sobie, tylko swojej samotności. Dla osoby która, tą drogę czasami przemierzała, nie ważny był jej wygląd nie ważne to jak bardzo była uczęszczana. Liczyło się tylko jedno. Cel.
Dość długi czas nikogo tu już nie było. Jedyny stały pielgrzym na tej stromej ścieżce rozmyślań, nie pojawiał się już od kilku może kilkunastu tygodni.
Tak było, aż do dzisiaj.
Poły płaszcza, energicznie rozwiewane przez wiatr, rzucały kaskadę cieni na drogę, spowitą czerwonym światłem zmierzchu dnia. Był to znów, ten sam chłopak, ten sam pielgrzym, dla którego jedynym Celem wędrówki było zrozumienie. Siebie, innych, zrozumienie życia.
Sylwetka powoli wspinała się coraz wyżej i wyżej po zboczu by wreszcie zakończyć wędrówkę na Wzgórze Marzeń. Na szczycie, kilka spokojnych spojrzeń na okolicę, parę głębokich wdechów świeżego powietrza i wszechogarniający spokój. Taki urok tego miejsca.
Młodzieniec, wzrokiem odnalazł największy z kamieni, poczym zwinnym ruchem wskoczył na niego, rozpostarł ręce i napawał się widokiem okolicy. Oddalone o kilkanaście kilometrów miasto znaczyło swoją obecność jedynie powoli natężającą się łuną świateł cywilizacji. Dookoła, czysta natura, niezachwiana, niezmącona... nie spętana. I odwieczne Miejsce Zadanych Pytań - skała, którą wybrał tego dnia.
Chłopak usiadł. Długie włosy delikatnie rozwiewał wiatr. Wyprostował plecy biorąc głęboki wdech.
"Przyszedłem szukać Mądrości. - wyszeptał cicho - Przyszedłem bo dręczą mnie pytania - głos powoli stawał się coraz donośniejszy - Przyszedłem... bo dawno mnie już tu nie było"
Świst wiatru, szum potoków, śpiew ptaków powoli zdawały się przekształcać w rytmiczny dźwięk oddechu. Młodzieniec kontynuował : "Młodość, dodaje mi skrzydeł, widzę coraz to nowe perspektywy, nowe szlaki, drogi na których mnie jeszcze nie było. Mój optymizm otwiera mi wszystkie drzwi. Uczę się jak posługiwać się narzędziami, które mi dał Bóg. Lecz gnębi mnie pytanie - czym jest młodość, która mi tak dużo daje, i co się stanie gdy ją utracę. Przed Czasem nie ucieknę"
Jego oczy utkwiły w punkcie na widnokręgu. Patrzył, ze spokojem na twarzy przez parę chwil, poczym otoczył go głos "Młodość daje skrzydła, każdy ten okres przechodzi. Jednym pozostaje z niego tylko garstka wspomnień innym dużo więcej, gdyż trwają w stanie, gdy wszystko mogą, nawet gdy lata odcisnął swoje piętno na ich twarzach - Chłopak słuchał - każdy jest tak młody jak być chce. Gdy się poddajesz, starzejesz się. Młodość jest walką, odwiecznym uporem do biegu pod prąd rwącej rzeki życia. Jest darem.
W Młodości piękne jest to że, nie ma barier."; - Głos ucichł, a echo ostatnich słów wciąż rozbrzmiewało w uszach Młodzieńca.
Słońce zaszło już za horyzont, Chłopak napawał się spokojem okolicy tak długo, aż poczuł, że jest gotowy do Drogi. Wstał i pewnym krokiem udał się w kierunku miasta.
Czuł chęć do działania - czuł Młodość.
2005-08-27 | 18:40:16 | crazy-in-paradise
ląd
Kiedy pali się pod stopami ląd.
Wiem z autopsji, wiem z kolegów,
Czego jeszcze więcej trzeba?
Chwili życia, skrawka blasku?
Jeden zastrzyk i do piasku.
Żeby wszystko było łatwe,
Jeden pokój, cztery ściany.
Wieczny duch a ciało z łóżkiem zlane.
Granica moralności, wyżyny nieśmiałości.
Nic nie mówić, robić swoje,
Ja dalej w to nie wierzę.
Jedna chwila wszystko zmienia,
Wszystkim jedno co się dzieje,
Patrzę w lustro,
Ten po drugiej stronie chyba usnął.
Gdzie współczucie, zrozumienie,
Myśli wolne mkną szalenie
Kamieniste serce z piasku,
Umieranie w życia blasku...
2005-08-20 | 22:52:19 | crazy-in-paradise
life
Jestem smutny.
I tyle...
Whiskey in the Jar.
Nie jestem taki, jaki być chcę.
Nie mam tego, co bym mieć chciał.
Nie jestem tym, kim chcę być.
Wciąż marzę.
Człowiek bez marzeń umiera.
Moje pocieszenie - marzenia.
Dojdę do nich.
Wierzę.
Ale narazie jestem smutny...
2005-08-20 | 18:11:03 | crazy-in-paradise
Kicz
Wszystko to czego chciałem,
Wzbiło się ponad mury,
Uleciało.
Bo nie pragnąłem,
Choć w duszy wrzało.
Cień na mych rękach,
Oświetlony blaskiem Przestrzeni,
Wbija się w oczy,
Znacząc ścieżkę z kamieni.
Choć wiem skąd się biorą pieśni,
Bo któryś z poetów kiedyś miał wizję.
Ciężko iść za przyczyną, gdy wieje wiatr .
Wszędzie na nowo odkrywam szlak.
Wolności bym nie zachował,
A czy bez niej, mogę powtórzyć,
Tylko dwa słowa?
Kicz - nie znam się na tym, albo mój gust nie odpowiada temu co tworzą moje palce.
2005-08-18 | 00:30:27 | crazy-in-paradise
"pieprzone gazony"
Ułożyć całość w jedną sensowną treść, zapisać myśli i uczucia w jednym manuskrypcie emocji...
...idę tam gdzie wybrałem iść, znowu czuję bluesa.
Zgasła iskra nadziei. Nie o to chodziło.
...miało być tak pięknie nie wyszło...
...nowe perspektywy, dziesiątki nowych twarzy. Wciąż za młody na życie na stałe, wciąż za dużo wzburzonej krwi w żyłach, za dużo marzeń, za dużo marzeń wymagających wykończenia... za dużo tych które trzeba rozpocząć... ten sam wiek, aż umrę.
Przestrzeń... moja... tylko...
...dziesiątki twarzy...
...wzburzona krew...
Szybciej : w stronę Słońca!
Odebrana wolność, zniszczone wczoraj, zaprzepaszczone jutro, dajcie mi więcej błękitnego nieba.
Za dużo aronii... nie zrozumiesz, nie chcę tłumaczyć.
Pewnie nikt z was tu nigdy nie wejdzie - taka karma.
Znowu odbierają plany, może to lepiej, może tak miało być, nie wiem.
Wiem, że tak jest.
Przeznaczenie? Raz okazało się dla mnie być ciosem od życia, zamiast darem.
Nie pierwszy, nie! Ostatni.
2005-08-17 | 00:26:19 | crazy-in-paradise
Zmiana
Tym razem wygrana, sukces... mniej lub bardziej zasłużony... a Cień podąża za mną.
Czasami wystarczy tylko pomylić imiona...
...Ból...
2005-07-31 | 12:54:53 | crazy-in-paradise
C.D.
I znowu ból porażki... gorzki smak bycia w Cieniu innego człowieka.
2005-07-31 | 12:53:01 | crazy-in-paradise
Porażka
A jednak doświadczenie udało się ominąć... wystarczy osłabić organizm... i tak się właśnie stało. Tylko czy taka rywalizacja nadal się liczy?
2005-07-31 | 12:52:38 | crazy-in-paradise
Czasami
Czasami, tak po prostu, nie można już dalej.
Czasami, tak po prostu, trzeba podjąć decyzję.
Nie do końca wiem o co chodzi.
Nie do końca rozumiem sam siebie.
Nie do końca szukam gwiazd na niebie.
Nie do końca słucham szumu odległych mórz.
Oczarowany, chcę iść dalej...
...ale zatrzymuję się by nie widzieć Twoich łez...
2005-07-31 | 12:52:19 | crazy-in-paradise
Rywalizacja
Z mrocznego zakamarka ludzkiej egzystencji wypełzł strach. Powoli rozejrzał się w poszukiwaniu istoty słabej, nie koniecznie fizycznie, podatnej na manipulację.
Chciał znaleźć przyszłą ofiarę.
Zasłaniam się wymówkami by nie poddawać się próbie, która nie jest konieczna. Mówię, że nie jest aż tak realna jak życie. Wszystko kwestia podejścia.
Cicha rywalizacja pomiędzy ludźmi, mniej lub bardziej, tak samo jak ja zafascynowanymi Sztuką. Cicha... ale strasznie widoczna. Spójrz na ich wzrok, popatrz na nieme szepty gdy okazuje się, że to co umieją nie jest tym czym być powinno. Tak samo jest z nami.
Tylko, że tutaj to my mamy silniejsze argumenty po naszej stronie. Doświadczenie daje przewagę, która nie może być ominięta w żaden sposób. Nie tutaj. Tutaj tworzymy piękno.
2005-07-31 | 12:51:47 | crazy-in-paradise
Noc
Odrywam w się w nocy od rzeczywistości, tylko po to by rano wstać i zatopić się w Taekwon-do. Wolność.
2005-07-31 | 12:50:55 | crazy-in-paradise
Rape
All I want is know and die
Never askin' who and why
Tell me this one last time!!!
All my thoughts are set to You
But I can't see it through
Night is cleanin' up my mind
Anger beacons like a bride
All I want is know and die
Never askin' who and why
Tell me this one last time!!!
Why You did it?!
Why You lied?!
Why You let him be your guide?
Why You did it?!
Why You lied?!
Night is closin'
Are You (fuckin' ) blind?
2005-07-17 | 20:05:24 | crazy-in-paradise
To be so brave...
Krążę wokół tematu. Nie mogę trafić w sedno, chyba potrzebuję trochę czasu, psychicznego odpoczynku.
2005-07-10 | 21:12:39 | crazy-in-paradise
Poszukiwań wolności ciąg dalszy
"Coś mi jest, nie wiem co..." Zacisnął zęby w niemym geście bezradności.
- Boisz się? - Echo aksamitnego głosu rozniosło się po Wzgórzu Marzeń.
- Nie, to nie strach, to coś innego.
- W takim razie, wiesz dużo. Wiesz, że się nie boisz a strach to najgorszy wróg. - Tym razem głos zabrzmiał głębokim basem. Oczy człowieka zlustrowały okolicę w poszukiwaniu autora słów.
Po chwili odezwał się człowiek.
- Czemu nigdy nie powiesz mi co mam robić? Odzywasz się tylko, gdy zrobię coś złego. Nigdy nie powiesz co zrobić gdy stoję na rozdrożu. - w młodym człowieku przelewała się rozpacz zmieszana z gniewem.
- Bo jestem Twoim Wewnętrznym Głosem, a nie Tobą - słowa wyłaniające się z pustki z trudem docierały do świadomości człowieka - Każdy musi sprostać swoim własnym wyzwaniom.
- Wiem! Ale czemu nie szepniesz mi chociaż jednego słowa, czy iść w lewo czy w prawo? - gniew brał górę nad rozpaczą, a głos zamieniał się w krzyk - Czemu?! Pytam?! Czemu?!
Cisza... Pustka... Samotność.
Chłopak z ogniem w oczach rozglądał się dokoła szukając rozmówcy.
Czekał, mijały minuty, gniew wzrastał.
Zabrzmiało echo, odbite od skał Wzgórza Marzeń - BO - dźwięk roznosił się, wręcz falował pośród mroku nocy - JESTEŚ - przeciągłe wycie wilka zlało się ze słowami w jeden dźwięki - WOLNY.
2005-07-10 | 21:11:57 | crazy-in-paradise
cd
...a rano obudzić się ze smakiem wolności na ustach... Znowu chcę za dużo?
Największa wyśpiewana prawda..."samotność to taka straszna trwoga".
Nie tęsknota.
Samotność.
Dwie różne rzeczy.
Mogę tęsknić i być samotnym, być samotnym i nie tęsknić... albo tęsknić i nie być samotnym lub nie tęsknić i nie być samotnym. Zdecydowanie... to dwie różne rzeczy.
A co ja teraz czuję?
Brak wolności.
Roznoszącą się po domu pustkę, która rozprzestrzenia się we wszystkich kierunkach i pokrywa przebywających tutaj.
Jestem złym człowiekiem.
W każdym podobno jest choć odrobina dobroci...
Jestem złym człowiekiem.
Nie zaprzeczasz.
No właśnie...
Muszę wszystko przemyśleć, jeszcze raz zastanowić się co zrobić ze sobą i życiem, które mi dano.
Próbowałem być szczęśliwy... naprawdę chciałem ale w głębi siebie czułem, że smutek jest nieodłączną częścią mnie, że w jakiś sposób muszę go mieć żeby żyć.
Blues... jedyne słowo.
2005-07-03 | 20:13:54 | crazy-in-paradise
Cień
Całe życie w Cieniu...
...przeszłości...
...miłości...
...porażek...
...rodziny...
...raz pokonany, powstaje i idzie dalej. Odnajduje mnie, wszędzie dokąd pójdę, wtedy zatrzymuję się i pokonuję go kolejny raz... a on znowu rodzi się na nowo.
Całe życie w cieniu sukcesów innego człowieka...całe życie. Teraz tak trudno spojrzeć na to co osiągnąłem i czerpać z sukcesów radość. Wszystko dla tego, że nic nie osiągnąłem...nie widzę nic co osiągnąłem.
Ze strony osoby trzeciej to dobrze, bo takie uczucie każe mi iść i zagarniać coraz więcej dla siebie. Druga strona nie jest już tak piękna - nie czuję radości z tego co mam.
Możesz mieć wszystko na tym świecie ale to szczęście musi znaleźć Ciebie.
Mnie znalazło.
...a cień, spętanego ze mną więzami krwi, wciąż niestrudzenie kroczy za mną.
2005-06-28 | 13:59:49 | crazy-in-paradise
Cel
Przecież wszystko ma jakiś cel... czyż nie?
Szlag trafił wolność. Szlag trafił ucieczkę. Szlag trafił wszystko i mnie, dzięki Bogu, też nie oszczędził.
Tak czasem mam, ze stawiam wszystko, i wszystko przegrywam. Bo po pierwszej przegranej podwajam stawkę i gram dalej tracąc rezerwy życia jakie mi pozostały.
I nie planuję tego zmieniać... bo czasem wygrywam... czasem...czasami...sporadycznie...prawie nigdy...
Zebrać się, wstać i iść dalej?
Oczywiście.
Siłę czerpiemy z naszych słabości.
Więc pozwólcie mi tu troche poleżeć...
2005-06-23 | 10:36:16 | crazy-in-paradise
Rozmowy z Aniołami II
Aniołowie... -; Wzgórze Marzeń jak w każdą księżycową noc, promieniowało odbitym blaskiem słońca - dlaczego wracają wspomnienia? Czemu przychodzą do mnie w niespodziewanym momencie? Budzą coś co śpi we mnie... -; Młodzieniec zamkną oczy, spuścił głowę gotowy usłyszeć prawdę, która potnie mu serce.
- Ludzie mówią -odpowiedziało echo skał - że z emocji można wyrosnąć, że można zmienić się i nie czuć.
- Mówią też że gdy do kogoś wraca przeszłość, nie warto iść dalej nie podjąwszy teraźniejszej walki z minionymi czasami. - Miasto Wiecznych Słów lśniło tysiącem świateł a nad nim górowało jedno, największe nocne stworzenie. Wieczne i towarzyszące każdemu człowiekowi - Mówią, że zanim pójdę dalej muszę zerwać z przeszłością.
Cichy szmer, płynącego nieopodal w lesie strumyka, roznosił się delikatnym echem pośród skalistego Wzgórza.
- Przeszłości nie zapomnisz.- aksamitny głos roznosił się ciemności nocy- Młody Wilk musi goić rany, żeby wiedział co go zraniło. Co jest niebezpieczne. Na przyszłość będzie wiedział jak się bronić.
- A co jeśli rany pozostawią widoczne blizny? Staną się niezasklepionym wspomnieniem o bólu?
- Wtedy pozna smak przegranej.
- A jeśli nie będzie potrafił się pogodzić ze swoją przeszłości? Jak długo można żyć w cieniu porażki?
- Wystarczająco długo by zagoić serce. Wojownicy wcierają w otwarte rany ziemię, by pozostałe blizny były widoczne, by w każdym momencie życia przypominały o zagrożeniu, by były przestrogą.
- Ale to jest życie w ciągłym strachu. - młody człowiek nie mógł ukryć zdziwienia w głosie - Obawie, że przeszłość powróci, zdarzy się jeszcze raz.
- Wszyscy czują strach. Tylko nieliczni odważni potrafią się go nie bać. Gdy opanujesz tą trudną sztukę, wolność jaką mają ptaki wyda się niczym w porównaniu z radością czerpaną z życia.
Młodzieniec pokiwał głową. Zastygł w bezruchu, a pierwsze promienie wschodzącego słońca otuliły mu twarz.
2005-06-20 | 00:24:19 | crazy-in-paradise
Piękno.
Gdy wszystko co było piękne, gdy niewyczerpane fontanny szczerych snów przestaną nieskończenie bić w mej duszy...
...odnajdę swoją szarą rzeczywistość i przepłynę najgłębszą otchłań słów, tylko po to żeby na końcu zamglonej podróży - twarz ujrzeć i pełen bólu ogrom przeszłości w zamęt pamięci znów włożyć. Niespożytą energią podzielić się z pasją sztuki, włożyć cały strach i ból do najniższej szuflady zwierzęcych zachowań... przez ból zapomnieć, przez ból zrozumieć.
Głodu nienasyconego nie karmić złudzeniami, lecz życiem przeżytym, jak marzenia podpowiadały, w czasach gdy można było marzyć o wszystkim i nikt nie mówił co dobre a co złe, gdy nikt nie wzywał Boga, by strachem zapełnić niepewność.
2005-06-20 | 00:21:47 | crazy-in-paradise
Faust
I nie martw się o mnie... Ja codziennie umieram tysiącem czarno-białych rodzajów śmierci. Tylko po to żeby obudzić się następnego dnia i śnić kolejny sen, koszmar, fatamorganę albo jawę.
Rzadko nie umieram.
2005-06-16 | 15:49:02 | crazy-in-paradise
Ajudah
Wszystko co teraz widzę, to nic więcej jak gniew ograniczony formą, która jestem ja.
Gdzie mój początek, a gdzie koniec?
Oto wracam do początku na drodze poszukiwań sensu.
Zanegować wszystko?
Nie wiem.
Nienawidzę tego słowa.
Złapać się czegoś kurczowo, nie wypuścić z rąk aż do końca życia.
Sznur sam zaplatający się na mojej szyi.
Zdradzone życie.
Zdradzone życie.
Zdradzone życie.
Druga strona lustra wzywająca do siebie.
Znowu przez to wszystko przechodzić.
Czemu nie mogę z siebie wydusić, że dam radę, że się nie boję?
Strach. Tylko psychopaci go nie czują.
Życie. To nawet psychopaci czują.
Mogę wzlecieć wysoko, albo spaść na samo dno.
Znowu będę jak wstążka na środku sznura podczas zawodów między miastami w przeciąganiu liny.
Znowu jest.
Bo chciał iść.
Czy zabłądziłem?
Nie czuję, żebym zabłądził!!!
Gdzie sumienie, gdzie wewnętrzny głos?
Czemu milczy?
Tyle pytań.
Jedno słowo.
Życie.
Indoktrynacja. Czy tak jest lepiej? Dla mnie? Nie czuję, żeby było lepiej?
Nie jestem aż tak cierpliwy jak być bym chciał.
Jeśli nie czuję, że błądzę, czy to znaczy, że idę właściwą drogą???
Druga strona lustra.
I czuję się samotny... tak cholernie wewnętrznie samotny...
Dlaczego...
...znowu muszę tu być?
Walczyłem wiele razy, czyżbym do tej pory jeszcze nigdy nie wygrał?
Smutek-Złość-Nienawiść-Strach-Ból podnieś do wieczności, pomnóż przez nieskończoność...czy to właśnie tak ma wyglądać Przepaść do której podobno zmierzam?
2005-06-16 | 15:45:55 | crazy-in-paradise
Dzwięk
Coś pękło, tylko co?
Coś się zepsuło, tylko nie wiem co...
Brakuje mi przekleństw żeby opisać swój fałsz. Brak słów żeby opisać... właśnie... co opisać?
Stać na własnych nogach...
...dlaczego nie mogę?
Na pytanie nie odpowiem, zamknę się w sobie, pozostanę jak tafla wody spokojny.
...i nic spokoju mi nie odbierze... nic...
Nie pytaj, bo boli. Obroża duszy... i nie chciej wiedzieć, zaufaj i idź tam gdzie wieje wiatr, tam gdzie ciągle wody na pustyni ocean.
Uciekam w muzykę.
Dziwny ja człowiek.
Z nowym dniem przynoszę pytania.
Obudzę się rano,
pójdę gdzie każą mi iśc.
Wolność zabiorą,
pomocną wyciągając dłoń.
Pora zaprzestać,
Pora się stać.
Pora przeprosić,
Drogę swą znać.
2005-06-10 | 12:44:34 | crazy-in-paradise
Rozmowy z Aniołami
„Wzgórze Marzeń spowijała ciepła noc, młody chłopak siedzący ze skrzyżowanymi nogami na najwyższej ze skał, patrzył w kierunku księżyca. O tej porze roku księżyc był ogromny, przytłaczał swoim majestatem na gwieździstym niebie. W dodatku była pełnia.
- Wiem, że przed życiem nie ucieknę – słowa wypowiadane głębokim głosem, gładziły majestat nocy - ...ale czuję, że mnie przytłacza i prawie zawsze przerasta. Mogę stłumić w sobie to uczucie – głos młodzieńca nabrał siły i pewności - zapomnieć o nim na parę chwil i udawać, że nic się nie stało, że nie ma żadnych wątpliwości. Udawać, że mam wszystko pod kontrolą. – Opuścił głowę, włosy zakryły twarz, złożył ręce na kolanach - Tylko jak długo mogę udawać? – powiedział, prawie szeptem.
- Zakładać maski to rzecz naturalna. – Echo niosło głos wyłaniający się z pustki - Wilk gdy poluje, przybiera szatę nocy. Wąż, gdy chce ukąsić musi stać się szybszy od wzroku ofiary.
- Ale ja nie jestem Wilkiem, ani Wężem – nuta rozpaczy zachwiała pewność słów – Jestem, tym, kim jestem. Nie ja wybierałem, że taki mam być. Człowiek potrzebuje czegoś więcej niż sprawdzonego w naturze wzorca – przerwał na chwilę – człowiek potrzebuje wiary, nadziei, miłości. Tym się różnię od zwierząt. – uniósł wzrok w stronę księżyca – potrzebuję czegoś więcej niż bezpieczeństwa i zaspokojenia głodu.
Delikatny podmuch wiatru rozwiał włosy młodego człowieka. Młodzieniec zamknął oczy i podparł brodę rękami.
- Głód przybiera różne formy. – Wiatr zaszumiał w liściach drzew u stóp Wzgórza Marzeń -Głód fizyczny, czy głód szczęścia lub miłości, każdy z nich może zostać zaspokojony tylko w jeden sposób. Jedzenie uspokaja głód.
- A głód wolności? Czym jest jedzenie, które zaspokoi mój głód? - grymas zaciekawienia przemknął przez twarz młodego człowieka.
- Wolność...- blask księżyca rozjaśniał aksamit nocy – Wolność jest prawem do życia.
- A jak wybrać drogę wolności gdy ktoś mi narzuca swoje poglądy, swoją wolę albo swoje zachowania, gdy chce na siłę zmienić moje życie?
- Każdy człowiek ma w głębi duszy zapisaną wolność – młodzieniec słysząc te słowa rozejrzał się spokojnym wzrokiem dookoła, poczym znów spojrzał na tarczę księżyca – Każdy jest wolny, tylko nie każdy rozumie sens wolności. Gdy istota jest wolna, zawsze znajdzie drogę by poczuć się wolnym. Być wolnym a czuć się wolnym to dwa różne pojęcia. Wolność jest dla każdego, ale poczucie wolności trzeba zdobyć samemu – w oczach młodzieńca odbijał się księżyc – Czasem dużo wody w rzece musi upłynąć by sens wolności został zrozumiany. Jednak każdy kto jest wolny, chociaż raz w swym ziemskim życiu, wolnym się poczuje. Nawet jeśli będzie to godzina śmierci.
Spokój nieboskłonu zakłóciła spadająca gwiazda, zostawiając po sobie na ułamek sekundy błyszczący ogon.
- Całe życie światła widzianego przez miliony. Krótka chwila, błysk, i wzrok zaledwie kilku wybranych – powoli z namysłem powiedział w próżnię młody człowiek.
Po chwili młodzieniec dalej podjął temat:
- Przede mną długie poszukiwania. Na drodze do zrozumienia wolności będę musiał przejść nie jedną ciężką próbę.
- Zrozumienie, że droga jest kamienista ułatwia poruszanie, gdyż kieruje uwagę na stopy. Uważaj byś przez to nie stracił z oczu celu podróży.
Młodzieniec skinął głową poczym powolnym ruchem wstał, wyprostował się, spojrzał raz jeszcze w stronę księżyca. Wiatr smagał go po twarzy. Zmrużył oczy, biorąc głęboki oddech rozpostarł ramiona. Westchną. Opuszczając powoli ręce zapytał : „Jak więc mam być wolnym?”
Wycie wilka rozdarło ciszę nocy”
2005-06-09 | 00:51:56 | crazy-in-paradise
Każda Droga jest krótka, gdy się kocha osobę do której się idzie.
Moja Przestrzeń. Takie założenie. Taki plan. Takie życie.
Pozwól wzlecieć wyżej.
Nie pozwól spaść.
Nie teraz.
..Boże...
Kamienie... kamienie. On miał tyle wiary w sobie, tyle pewności, zwykły człowiek, taki sam jak każdy z nas.
Śmiech...
Moje Życie...
Zachowawczo...
...Ból...
...Na pamieć Drogę znam...
...Tam Gdzie Wieje Wiatr...
...Kocham...
2005-06-08 | 01:06:33 | crazy-in-paradise
niedziela, 1 lipca 2007
Subskrybuj:
Posty (Atom)
