Decyzje

Najciężej w życiu jest nieść swoje własne decyzje.

"Nigdy nie pal listów miłosnych" - kiedyś to usłyszałem. Chciałem je spalić. Wszystkie. Jednak zanim to zrobiłem. Otworzyłem. Przeczytałem - raz jeszcze. Fsistko.
Z kilku lat wstecz. Teraz to już nie ma takiego znaczenia. Nie ma znaczenia bo już tutaj nie zaglądasz. Ani Ty, ani Ty, Ty też nie. Żadna z was. Nikt.

Dzisiaj zmarła moja Babcia. Nie wiem czemu wprawiło mnie to w ten dziwny stan, koncentrowania się na sobie.
Proste pytanie zadawane do lustra, ściany, monitora, szyby kasku.
Czy komuś zależy? Czy ktoś kocha, czy jest takie coś jak miłość?
Sprawdzaj ludzi w Ogniu, budź go, podsycaj. Każdy prędzej czy później zabija to co kocha i krzywdzi tych, których kocha. Jednak tylko Ci nieliczni potrafią potem wstać, uśmiechnąć się, przytulić. Tylko skrzywdzeni potrafią docenić. A czasami wystarczy tak mało. Jeden gest, jedno słowo by zamienić zwykłą codzienność w lawinę rozpaloną uczuciami. Jedna, krótka chwila codzienności by odmienić przyszłość. Musi Tobie zależeć. Kimkolwiek i gdziekolwiek jesteś, bo mój organizm tak jak wody i powietrza potrzebuje pewności, że nawet jeśli świat się zawali to na drugiej stronie tęczy nie będzie czekał na mnie materialny świat, tylko Ty.

Nie wiem ile tak jeszcze wytrzymam. Zbliża się zima to dobrze. Dzisiaj czułem krawędź. Tą cienką linię dzielącą zalany endorfinami mózg od bólu podłoża. Wielokrotnie. Na każdym zakręcie. Nie potrafiłem powstrzymać się od ryku silnika tego cudownego pędu pozbawionego problemów. Zaczynam się tego bać. Gdy przestanę czuć strach, zacznę robić coś innego.

Jak szał na wiatr.

Jestem. Przybyłem. Słuchaj. Pamiętaj.

Zapomnij, nie chcę już dłużej.
Tysiące dziwnych myśli pulsujących w napiętych skroniach. Tyle miłości, nazywanej fałszem i tyle wścieklizny mylonej z uczuciami.
Powracamy tylko gdy wszechświat przestaje być do końca znośny. Tylko, gdy wszystkie inne drogi doprowadziły do zupełnego osłupienia nasze skołatane codziennością zmysły. Tylko, gdy już nie ma chwili na bezkresny krzyk wątpliwości, poprzedzony pytaniem czym, kim i dlaczego jestem, tutaj w tej chwili w tym ciele i  z tymi zmaganiami, które mnie doświadczają.

Droga. Znowu mnie woła. Nakazuje gnać, pędzić do przodu. Wyć w nadziei znalezienia odrobiny schronienia w jej mrocznych, zimnych i zalanych adrenaliną ramionach.

meteo

Meteorologia. Zawsze chciałem się tego nauczyć. Właśnie w tej chwili
siedzę na zajęciach z tego dziwnego przedmiotu.

Marzenia. Pieniądze. Jedno słowo, jeden dzień. Gdzie mój Ogień, który
rozrywa cień.

Siedze tutaj nakręcony kawą, szukając kawałków siebie.
Mało snu, dużo ludzi. Nie tutaj. Wczoraj. Co mi po tym?
Jedno czarne i głośne marzenie. Muszę. "Zawsze dostajesz to co
chcesz". Tak. Czasami tylko, za dużo bym chciał. Czasami. To chyba
właśnie paradoks mojego życia. Chcę doskonałości. Tak mi się wydaje.
Ja chce być doskonały. Już nie chce oddziaływać na innych. Teraz to
ja. Ja, chcę być doskonały.

Jakieś sugestie?

--
Wysłane z mojego urządzenia przenośnego

Hear me.

Czasami, tak średnio raz na długi czas - czyli tyle ile potrzeba by zostać sławnym mając za przewodnika tylko swój własny nos - zastanawiam się czy ktoś czyta to co tutaj piszę.

Własna przestrzeń, What's this life for w głośnikach.

Czasami, tak średnio raz na długi czas lubię tutaj wracać. Przemyśleć. Zastanowić się jeszcze raz. Z uśmiechem spojrzeć w tył, z gorzkim smakiem w ustach znaleźć odpowiedź.


Czasami, tak średnio raz na długi czas czuję się tak jak teraz: człowiek stojący nad spełniającym się marzeniem. Takim, może i, prostym - ale moim i nie oddam go. Zdjęcie wisiało nad moim łóżkiem tyle lat. Zerwałem razem z Przeszłością.

Ale Marzenia mają to do siebie, że są nasze. "Najmojsze" - czyż nie?

Biegniemy, unosząc się na falach naszych codziennych spraw - nie czuć piasku pod stopami ani nie widać odległych wysp. Dlaczego? Przecież to takie piękne uczucie.